Vlaamse Ardennen (België)
Panoramaroute (Kwaremont)
16 km (lus)
Niveau: ★★☆☆☆

---

“Dedju dedju, de Kwaremont ligt open!” Het is ongetwijfeld de beroemdste oneliner van cabaretier Gerard Vermeersch, die tijdens een sketch in 1974 vertelt hoe hij met een wegomlegging te maken krijgt en tevergeefs in Avelgem tracht te geraken. Een kleine vijftig jaar later proberen wij het zelf ook. Niet om Avelgem te bereiken, maar het dorpje Kwaremont in kwestie. Er wacht ons hier namelijk een adembenemende wandeling over de panoramaroute. In een lus van zestien kilometer slingeren we ons als rasechte flandriens een weg doorheen het glooiende landschap van de Vlaamse Ardennen, in de driehoek die door Oudenaarde, Ronse en Kluisbergen gevormd worden. Dedju dedju, als dat maar goed komt!

Zonder ook maar één wegomlegging komen we met de auto aan in het rustieke Kwaremont. De witte Sint-Amanduskerk steekt er trots boven de Scheldevallei uit en in de idyllische dorpskern lijkt de tijd wel te hebben stilgestaan. Wielerminnend Vlaanderen zal Kwaremont ongetwijfeld kennen van de koersklassiekers, waar menig internationale wielerheld wel al eens puffend de stevige helling van de Oude Kwaremont bedwong. Nog zonder enig gepuf vatten wij, niet met de fiets maar wél te voet, de panoramaroute doorheen veld en bos aan, die hier op het dorpsplein zijn oorsprong kent.

Fles wijn

Wandelen is niet alleen goed voor de fysiek, maar ook voor de mentale gezondheid. Het doet je even ontsnappen aan de dagelijkse sleur. En daar herinnert een wijze spreuk op een bankje in het rurale landschap ons aan: “Neem even tijd, voel je bevrijd, van zorgen voor morgen.” Wijze raad dient nu eenmaal opgevolgd te worden, dus bevrijden wij alvast een meegesmokkelde fles wijn uit de rugzak en lassen op het desbetreffende bankje even wat rusttijd in voor een aperitief. Met mate, want ik wil nu ook geen kópzorgen voor morgen.

“Ook al steken we de fietsers soms te voet nog voorbij, ook óns bezorgt het geklauter rode kaken en een piepend gehijg.”

De pauze kwam alleszins van pas, want niet veel later wacht ons de ‘beklimming’ van de Paterberg. En geloof het of niet, maar het voorziene wandelwegeltje dat we daarvoor moeten inslaan… ligt open! Dedju dedju. We zijn dus genoodzaakt om de omleiding te volgen. Recht over de Paterbergse kasseistrook, die steevast in heel wat wielerwedstrijden opduikt. En we zijn hier niet alleen. Een schare wielertoeristen schraapt al hun moed bijeen en stelt hun kuiten al tandenbijtend op de proef, bij de ene met meer succes dan bij de andere. Wij moedigen hen alvast handenklappend aan in hun doodsstrijd op weg naar boven. Ook al steken we de fietsers soms te voet nog voorbij, ook óns bezorgt het geklauter rode kaken en een piepend gehijg. Maar de inzet wordt bovenaan rijkelijk beloond met een weids panorama. De wandelroute doet dus haar naam alle eer aan.

‘t Oud Gemeentehuis

Het gaat nu dwars door het Vlaams-Ardense platteland over verlaten boerenbaantjes en langs verstopte veldwegjes. In de verte krijgen we stilaan de Sint-Jan-in-de-Oliekerk van Zulzeke in het vizier. Niet veel later bereiken we het landelijke dorpje ook, dat slechts uit één straat bestaat en op Kwaremont na het enige dorp op ons parcours markeert. Het fraaie lenteweer nodigt ons er terstond uit voor een terrasje bij ‘t Oud Gemeentehuis, het enige café in het dorp. Niet alleen wandelaars, maar ook enkele al dan niet uitgeweken dorpelingen bemannen het gezellige terras onder de kerktoren. Er heerst een volkse sfeer en al snel geraken ook wij in de gesprekken van de locals verwikkeld. Eén van de mannen op het terras is zonet opa geworden en trakteert ook ons op een drankje om zijn nieuwbakken grootvaderschap te vieren. Heel de wereld, of toch Zulzeke, mag het weten. Net voor vertrek vraag ik hen nog even waar ik de WC kan vinden. De mannen wijzen mij het hoekje om. “Zie je dat gat in de struiken waar niets groeit? wel, daar!” Het dorpse leven zoals je ze in de stad niet meer vindt. Of toch niet zonder een GAS-boete te krijgen.

“Er heerst een volkse sfeer en al snel geraken ook wij in de gesprekken van de locals verwikkeld.”

Hoe gezellig het er in het zeemzoete Zulzeke ook aan toe gaat, we moeten verder. Iets voorbij het dorp ruilen we de velden in voor het lommerrijke Spijkerbos. Het wandelpad begint nu pas écht aan hoogte te winnen. De totempalen die langs het pad afwisselend een hoogte van 40, 50, 60, 70, 80 en 90 meter boven zeeniveau aangeven, volgen elkaar in ijltempo op. Nu is het pas puffen geblazen. Het bosintermezzo is echter van korte duur, want al snel bevinden we ons weer tussen de akkers. Of ‘te midden van’ moet ik eerder zeggen. Letterlijk. Op een gegeven moment verleent een poortje op het parcours ons toegang tot een weide en staan we plotsklaps tussen de grazende koeien. Met een klein hartje doorkruis ik schoorvoetend de grasvlakte. De stier van dienst is immers niet zo opgetogen met onze aanwezigheid tussen zijn harem en maakt ons van op toreadorafstand met een hoefslag duidelijk dat we beter het hazenpad kiezen. Wederom: wijze raad dient men ten allen tijde op te volgen.

De Rampe

Met de nodige ups en downs marcheren we vlijtig verder. Opnieuw gaat het recht door een weide, gelukkig zonder koeien deze keer. Op een tweetal kilometer voor de finish dalen we dan de Rampe af, een kinderkopjeshelling van maximaal 14% die eveneens in de Eddy Merckx fietsroute opgenomen is. Weliswaar in dalende richting. Eenmaal beneden kruisen we een stoet old timers die een moedige poging waagt om de helling te trotseren. We hebben ze alleszins niet meer achteruit zien bollen, een teken dat de antieke auto’s de top gehaald hebben. Ook wij hebben het bijna gehaald. Wat verder voert de schilderachtige Schilderstraat ons opnieuw richting Kwaremont, wat het einde van deze prachtige panoramaroute inluidt. Een welverdiende Kwaremont, het streekbier in dit geval, is nu wel op zijn plaats.

Enkele dagen later vertel ik trouwens aan mijn grootvader over deze fabuleuze wandeling. De eerste vraag die spontaan in hem ontspruit? “En? Lag de Kwaremont open?” Ik moet er meteen mee lachen. “Nee,” antwoord ik hem, “maar mijn voetzolen wel.” Dedju dedju.

---

Epiloog: de Avelgemsketch van Gerard Vermeersch

---

Deze wandeling arrangeren

De route

De Panoramaroute is 16 km lang en heeft als begin- en eindigpunt het dorpsplein van Kwaremont. Het parcours is over de gehele lengte bewegwijzerd. Je kan de route eveneens opvragen via de app/website Routeyou ().

De tocht gaat voor het grootste deel over geasfalteerde plattelandsbanen, maar eveneens over aarden bos- en veldwegjes en hier en daar door een stuk weide. Het stijgingspercentage is van gemiddeld niveau, met enkele kuitenbijters, zoals de Paterberg en de Rampe. Al zijn de meeste hellingen hier nooit echt lang.

---

Erheen

Je kan de wagen gratis op het dorpsplein parkeren of in de omliggende straten. Als de Kwaremont niet open ligt uiteraard.

Met het openbaar vervoer in Kwaremont geraken is betrekkelijk omslachtig. De bushalte Kwaremont-Dorp ligt op de hoofdweg N36 en wordt enkel op schooldagen bediend door bussen van lijn 68 Ronse-Avelgem: één tot twee bussen ‘s ochtends, afhankelijk van de rijrichting, en twee bussen ‘s avonds (Delijn.be).

---

Consumeren

In Zulzeke vind je café ‘t Oud Gemeentehuis vlak naast de kerk. In Kwaremont is café In De Zon, met de allures van een bruine kroeg, een uitstekende keuze voor een verfrissend drankje na de wandeling. Je mag de naam ervan letterlijk nemen, want achteraan is er bij mooi weer een zonnig terras. Langsheen het parcours van de panoramaroute vind je heel wat bankjes en picknicktafels om onderweg je meegebrachte lunch te verorberen of je zelf voorziene aperitief te organiseren.

---

Wandel mee à volonté