Wist je dat men Finland wel eens ‘het land van duizenden meren’ noemt? Die reputatie heeft het Scandinavisch land onder meer te danken aan het legendarische Saimaameer, het op drie na grootste zoetwatermeer in Europa, op slechts vier uur rijden van de Finse hoofdstad Helsinki.
Inhoudsopgave
Last updated on februari 15th, 2024
Het Saimaameer in de winter, en sprookje van sneeuw, ijs en sauna’s
Het Saimaameer is geen eindeloos lijkende plas water, maar een vernuftig labyrint van meren en kanalen, bespikkeld met maar liefst 14.000 minuscule en minder minuscule eilandjes. In de winter vriest gans het zootje dan dicht en nestelt het bosrijke landschap eromheen zich onder een knus deken van maagdelijk witte sneeuw. Perfect voor tal van winterse activiteiten rond, op en zelfs ín het ijzige Saimaameer.
Met de fatbike het ijs op
“Helaas, het zal niet voor vandaag zijn”, kondigt Markus van Holiday Resort Harjun Portti ons licht beteuterd aan. Vandaag zouden we gaan ijsschaatsen op het dichtgevroren Saimaameer, iets waar we nochtans zo hard naar uitkeken. Hier vind je immers één van de langste schaatsroutes op natuurijs in Finland, idyllisch genesteld in het natuurreservaat van Punkaharju. Maar liefst 16 km in lengte, meet het parcours. Maar door de gestage sneeuwval van de afgelopen 24 uur is de ijsbaan helemaal ondergesneeuwd. Jammer, maar niets aan te doen!
“Zo meteen trek ik met een collega het meer op om het parcours weer sneeuwvrij te krijgen, zodat we hopelijk morgen de ijsbaan opnieuw kunnen openstellen. Als het niet meer sneeuwt tenminste”, predikt Markus hoopvol terwijl hij zijn vingers kruist. Dan zijn wij helaas alweer ribbedebie. Maar gelukkig heeft Markus wel een leuk alternatief voor ons in gedachten.
In plaats van schaatsen krijgen we… spaken voorgeschoteld! Jawel, we gaan het natuurreservaat dan maar per fiets verkennen. Niet zomaar een fiets, maar een fatbike: een soort van obese mountainbike met twee joekels van luchtbanden, een monsterstruck in fietsversie. Die banden zullen er immers voor zorgen dat ik straks niet als een Titanic in de sneeuw wegzak. Je kan naar wens een elektrische fiets krijgen, maar ik ga toch voor de real stuff: een met pure mankracht aangedreven fatbike. En tot mijn eigen verbazing bolt dat best wel nog vlot! Toch zolang we over keurig geprepareerde wegen met aangestampte sneeuw blijven rijden.
Een dolgedraaide slagroommixer
Zonder het goed en wel te beseffen bollen we plotsklaps het woud uit, recht het bevroren Saimaameer op. Het ijs is er gelukkig dik genoeg en voelt werkelijk aan als gewapend beton, toegedekt met een wollige laag verse sneeuw. Het meer lijkt wel een gigantische slagroomtaart! En mijn fatbike wel een dolgedraaide slagroommixer. Door het dikke sneeuwdek blijf ik hopeloos ter plaatse trappelen en maak ik amper nog een centimeter winst.
M’n would-be-wielrennersbenen, stevig ingepakt in een donzige skibroek, naderen stilaan hun kookpunt en beginnen te zweten als een uitgeperste citroen. Dan maar even pauzeren en de tijd nemen om in het midden van het bevroren meer de prachtige omgeving even in mij op te nemen.
Het natuurreservaat van Punkaharju oogt ronduit grandioos. Een wit niemandsland, netjes afgeboord met wit bepoeierde naaldbomen. Ik probeer mij even in te beelden hoe het nu zo stille en starre Saimaameer er in de zomer zou uitzien. Dan zou ik hier wellicht ook niet zomaar met de fiets kunnen blijven staan, maar los het klotsende water inplonzen. Of ik zou over een waterfiets moeten beschikken.
De Saimaazeehond, de mascotte van de streek
Kom je in de zomer naar het Saimaameer, dan kan je hier trouwens, mits wat geluk, een glimp van de geringde Saimaazeehond opvangen, tevens de mascotte van de streek. Deze zoetwaterzeehond tref je in Finland alleen maar aan dit meer aan. Je herkent het dier gemakkelijk aan de kenmerkende ringen op zijn vacht, vandaar logischerwijze zijn naam ook. Maar in de winter verandert zijn habitat in een wilde woestijn van sneeuw en ijs en stuurt de zeehond gewoon zijn kat. Wij moeten het vandaag dus stellen met wat veelbelovende foto’s.
Tip: Je maakt het meeste kans om de Saimaarob te spotten in mei en juni, wanneer het ijs van het Saimaameer helemaal wegsmelt.
Tijd voor een middagdutje bij Kruunupuisto
Na het fatbiken trekken we naar Kruunupuisto, voor een iets minder actieve activiteit. Kruunupuisto is een gewezen sanatorium, diep verborgen in de bossen van het Punkaharju-natuurreservaat. In het monumentale gebouw uit het begin van de 20e eeuw behandelde men vroeger tuberculosepatiënten. Tegenwoordig is het een wellnesshotel, hoewel het daarnaast ook nog steeds dienst doet als revalidatiecentrum voor personen met een spieraandoening, diabetespatiënten, mensen die lijden aan neurologische aandoeningen en patiënten die herstellen van een chirurgische ingreep. Maar ook wie gewoon eens aan de sleur van het alledaagse leven wil ontsnappen, is er meer dan welkom. En laat dat toevallig ook wij zijn!
Goed ingeduffeld in een heerlijk warme slaapzak, vlijen we ons neer op de ligzetels die op het antieke, houten balkon van Kruunupuisto opgesteld staan. Ik voel me net een fluweelzachte zeehondenpup, klaar voor de winterslaap. Voor ons ontvouwt zich intussen een fraai winters landschap dat amper beweegt. Tussen de witbestuifde dennenbomen vang ik ook nog net een glimp op van het inmiddels zo vertrouwde Saimaameer, dat al evenmin verroert. Precies of iemand heeft de wereld op pauze gezet. Exact wat wij nu ook even gaan doen.
Ik haal nog eens diep adem, sluit zachtjes m’n ogen en leg m’n focus op de rustgevende omgeving. Het enige geluid dat ik nu nog capteer, is het zachtjes ruisen van de ijzige wind die als een fluwelen handschoen mijn glunderende gezicht aait. Ik zou hier zo wel uren kunnen liggen cocoonen. Wat een gelukzalig gevoel! Minutenlang blijft het ijzig stil, tot een licht opkomend geronk de stilte uiteindelijk bruusk doorbreekt. Iemand uit de groep heeft de smaak duidelijk goed te pakken. Of moet ik eerder zeggen: de vaak?
Koffie en gebak bij Inkeritalon Kahvilla
Spijtig genoeg is het middagdutje na een kwartiertje al afgelopen. Nog half verdoofd slenteren we niet veel later doorheen de wattenwitte tuin van Kruunupuisto richting Inkeritalon Kahvila. Deze knusse wafel- en koffiebar huist in een rood, houten stulpje aan de oevers van het meer en lijkt zo uit een Finse postkaart weggelopen te zijn. Mocht de ijsbaan van Harjun Portii vandaag trouwens open geweest zijn, dan konden we per schaats tot hier gesjeesd zijn, aangezien het parcours ervan langs hier loopt.
We strompelen de gezellige, warme hut binnen. De dampende koffie staat ons er al verleidelijk op te wachten. Een beetje cafeïne na de powernap van daarnet is geen overbodige luxe. En er zijn ook wafels! In de vorm van hartjes nog wel. Wie vroeger als kind nog de befaamde Siska’s van Knokke-Zoute meegemaakt heeft, zal er meteen in een roes van nostalgie belanden. Ik heb er alleszins al helemaal m’n hart aan verloren.
De Punkaharju Ridge Road, een speciaal stukje weg uit de ijstijd
Helemaal herbronnen verlaten we met de minibus het domein van Kruunupuisto. Maar we nemen niet de kortste weg terug. De chauffeur verrast ons namelijk met een rit over een wel heel speciaal stukje baan: de Punkaharju Ridge Road, een panoramische route aangelegd op een flinterdunne richel die kriskras doorheen het Saimaameer slingert. Op sommige plaatsen is de landengte misschien maar tien meter breed. Links en rechts van ons alleen maar water… enfin, ijs. De richel is een natuurlijk souvenir uit de laatste ijstijd, miljoenen jaren geleden geboetseerd door een prehistorische gletsjer tijdens zijn terugtrekking.
De chauffeur rijdt er letterlijk de kantjes wat van af en stopt de bus op één van de smalste delen van de weg. Op het ijs rechts van ons ontwaren we ineens beweging, middenin de eindeloze witte vlaktes van het Saimaameer. Geen Saimaarobben helaas, maar drie mannen die rond een gat in een zee van wit aan het ijsvissen zijn. Ze lijken er net de brui aan te geven en strompelen terug naar land. “Buiten wat kleine visjes was de vangst maar mager vandaag”, vertelt één van de mannen ontgoocheld. Met zijn knalrode skijas aan, een warme berenmuts op het hoofd en een gigantische ijsboor in de hand vertegenwoordigt hij werkelijk de moderne versie van een eskimo. Met een diepe zucht laden de mannen de spullen in de koffer van de wagen in en druipt het trio verslagen af. Dat wordt vanavond droog brood op tafel thuis.
Savonlinna, het kloppende hart van het Saimaameer
Terwijl de schemering zich langzaam maar zeker meester van de dag maakt, bollen we Savonlinna binnen, de hoofdplaats van de gelijknamige regio én tevens het kloppende hart van het Saimaameer. Het prachtig verlicht middeleeuwse kasteel uit de 15e eeuw – luisterend naar de sprookjesachtige naam Olavinlinna – waakt vanop zijn privé-eiland aandachtig over het bescheiden provinciestadje dat zich over verschillende eilandjes in het meer uitstrekt. In de zomer vormt het kasteel trouwens het decor voor een groot operafestival, maar in deze tijd van het jaar is het er ijzig stil.
Dat is ook het geval aan de kades van Savonlinna. De bejaarde stoomboten liggen er maar werkloos bij in het ijs, smachtend naar de lente en vloeibaar water. Beide zijn echter mijlenver te bespeuren vandaag. Zelfs het werkwoord ‘dobberen’ komt er dezer maanden niet aan te pas. In de zomer dan kan je hier wel inschepen voor een adembenemende excursie op het Saimaameer. En wie weet spot je dan tijdens de rondvaart wel een geringelde Saimaarob. Reden te meer om dan nog eens terug te keren!
Check-in bij Original Sokos Hotel Seurahuone in Savonlinna
Recht tegenover de aanlegplaatsen checken we in bij Original Sokos Hotel Seurahuone Savonlinna, een knap viersterrenhotel dat in het najaar van 2021 nog maar een grondige metamorfose onderging. De cijfercombinatie op de receptiebalie herinnert ons nog even aan de geografische ligging van Savonlinna: ruim 61° noorderbreedte. Maar dat hadden we al enigszins door, getuige de genadeloze vriestemperaturen buiten. Gelukkig is er een Finse sauna op de bovenste verdieping van het hotel om snel weer even op te warmen.
Bierdegustatie
Maar veel tijd om uit te rusten is er helaas niet. In het fris gerenoveerde restaurant van het hotel staat er ons immers een veelbelovende bierdegustatie te wachten. Tal van schuimende biertjes van brouwerijen uit de regio, waaronder Olaf Brewing en Karvilan Panimon, walsen er langs onze smaakpapillen voorbij, onder deskundige leiding van biersommelier Mikko. Opmerkelijk feit: Zelf drinkt hij geen bier! Ik verslik mij haast in mijn pint. Een contrast van formaat, maar de witte raaf maakt toch een uitstekende beurt. O ja, mijn persoonlijke favoriet? Dat moet de Olaf Pale Ale zijn, gebotteld in een soort van medicijnflesje dat zo uit een apotheek lijkt gestolen te zijn.
Karelische pasteitjes en nog meer bierdegustatie bij KORPI Savonlinna
Na de degustatie strompelen we lichtjes aangeschoten naar KORPI Savonlinna, een soort van tearoom op twee straten van het hotel. Hier staat er namelijk nog een heuse bakcursus op het programma. We steken de handen uit de mouwen en gaan zelf pulla, typisch Finse broodjes met kardemom, en traditionele Karelische pasteitjes maken. Karelische pasteitjes worden in deze regio, en bij uitbreiding in gans Finland en zelfs in het uiterste westen van Rusland, vaak als ontbijt gegeten. Het ovale bladerdeeggebakje met golvende rand bestaat uit een vulling van rijstebrij en wordt doorgaans warm geserveerd, rijkelijk overgoten met eiermimosa. Een bommetje, mijn gedacht.
Zelf bak ik er helaas niet al te veel van, tot groot jolijt van mijn groepsgenoten én zelfs onze bakinstructrice Sanna. Mijn creatie heeft dan ook meer weg van een kunstwerk van Picasso, dan van een Karelisch pasteitje. Ik gooi dan ook al snel de keukenhanddoek in de ring en ga gewoon weer verder waarmee we daarnet geëindigd waren: een volgende beer tasting! Blijkt KORPI toch wel geen onderdeel te zijn van bierbrouwerij Karvila. Een kans die we niet zomaar kunnen laten liggen, denk ik dan. Hun smakelijke bier, dat ze in verschillende soorten onder de naam ‘Korven Kutsu’ uitbrengen, gaat er bij mij alvast als zoete broodjes in. Net zoals de meesterwerken van mijn medebakkers een half uurtje later trouwens. Een mooi einde van een goedgevulde dag!
Ice floating, zwemmen in het ijskoude Saimaameer
De ochtend nadien sta ik met best wel wat zenuwen op, want vandaag gaan we iets heel speciaals doen. Tot nu toe deden we al tal van toffe activiteiten op en rond het bevroren Saimaameer, vandaag duiken we er gewoon recht in! Jawel, we gaan zwemmen in ijskoud water.
Gelukkig met iets meer dan alleen maar een zwembroek aan. Bij aankomst in het vakantiedomein van Oravi Village, op een goed half uur rijden van Savonlinna, worden we meteen met kleren en al in waterdichte pakken gehesen. Hermetisch dichtgehespt zetten we vervolgens koers naar het ijzingwekkende water van het Saimaameer, klaar voor een potje arctisch pootje baden. We lijken in onze dikke pakken wel een bende astronauten op weg naar ons ruimteschip. Nu juist maar hopen dat we straks niet teveel sterretjes door de kou zien.
Squid Game
Eens aan de oever aangekomen, blijkt het toch nog zo evident niet om zomaar het water in te plonzen. Dit is dan ook Copacabana Beach niet, verre van zelfs. Kruipend als een bende hulpbehoevende peuters schuifelen we voorzichtig over de enkele ijsschotsen die ons nog scheiden van vloeibaar water. Iemand van onze groep, Henriëtte, neemt het wat minder nauw en stapt zelfzeker het ijs op, tot het begint te kraken en ze uiteindelijk verticaal het ijzige sop in verdwijnt.
Ergens doet het tafereel mij wat denken aan die bewuste scène uit de Zuid-Koreaanse Netflix-serie Squid Game, waarbij de kandidaten levend een glazen brug moeten zien over te geraken. Ik krijg er alvast weer rillingen van, als ik eraan terugdenk. En dan baad ik nog niet eens in het ijskoude water!
Jerommeke
Zachtjes laat ik m’n lijf dan in het ijswater zakken. De lucht die in het pak nog rond mijn benen zat, wordt door de druk van het water errond stilaan tot op borsthoogte geperst. Ik lijk Jerommeke uit Suske en Wiske wel, met m’n brede bast. Met een fikse dosis zelfvertrouwen laat ik mij dan op mijn rug in het water glijden, tot m’n voeten de grond niet meer raken en ik blijf drijven. Alles OK, geen spatje water stroomt m’n pak in. Oef!
Daar liggen we dan met z’n allen, als een roedel Saimaarobben in water te dobberen dat amper het vriespunt haalt, turend naar de lucht die vijftig tinten grijs kleurt. Het ziet er op het eerste zicht misschien allemaal wat belachelijk uit, maar we hebben het er helemaal naar onze zin. En dat ijskoude water dan? Dat valt eigenlijk reuzegoed mee. Mijn lichaam begint er zelfs lichtjes van te gloeien. Drijven op het zilte water van de Dode Zee in Jordanië vond ik al cool, maar dit hier gaat toch nog een stapje verder. Op een gegeven moment probeer ik zelfs een schoolslagje uit de brand te slepen. Maar echt baantjes trekken? Dat zal het hier toch niet worden, vrees ik.
Järvisydän Nature Hotel & Spa Resort, een luxueus verblijf in de Finse natuur
We karren verder naar het sprookjesachtige Jarvisydän Nature Hotel & Spa Resort, te midden van de natuur in de Finse bossen. Ook hier is het majestueuze Saimaameer uiteraard niet weg te denken. Door de sneeuw is het wel niet altijd duidelijk waar het meer precies begint, al doen de vastgevroren boten in het haventje van het resort ons toch wel iets donkerbruins vermoeden.
Het Järvisydän Resort is een uitgestrekt vakantiedomein in de buurt van het dorpje Porosalmi, op een klein uurtje rijden van Savonlinna. Sinds jaar en dag al baat de familie Heiskanen deze accommodatie uit. De geschiedenis gaat zomaar even terug tot 1658, toen Järvisydän de deuren opende als een soort van tankstation avant-la-lettre op een bedrijvige handelsroute tussen Rusland en Zweden. Tegenwoordig is het vooral een oord van ontspanning, waar je gerust meerdere dagen kan vertoeven en één kan worden met de natuur. Perfect na de talrijke activiteiten van de voorbije twee dagen, me dunkt!
Verspreid over het bosrijke domein liggen wel honderden kamers, suites en villa’s in alle maten en gewichten. Teveel om allemaal op te sommen. Je kan er zelfs op een vlot in het meer verblijven! We flaneren het charmante ontvangstgebouw binnen, dat centraal in het park ligt. Het interieur beschikt over een hoog ‘Kulderzipken’-gehalte, met zijn ruige houten structuur en natuurstenen tegels. In het restaurant knettert het haardvuur gezellig en op de tafels zorgt het knipperende kaarslicht voor een sfeervol kader. Een kneuterig huiskamergevoel, zoals alleen de Scandinaviërs dat kunnen.
De koning te rijk in de Panorama Suite
Naar onze slaapplaats voor vannacht is het vanaf de receptie wel nog zo’n tien minuten stappen, een bescheiden heuvel op. Dat kan op het eerste zicht misschien wat onpraktisch lijken, maar eens ik de deur van mijn Panorama Suite open, kom ik al snel tot het besef dat ik geen enkele reden meer kan verzinnen om mijn kamer ooit nog opnieuw te verlaten.
De suite telt maar liefst twee slaapkamers, elk met dubbel bed. Verder is er een volledig uitgeruste keuken met espressomachine, buiten op het terras een feeëriek bubbelbad én in de badkamer zomaar even m’n eigen privésauna. En de Panorama Suite heeft zijn naam duidelijk niet gestolen. Vanuit mijn bed kijk ik immers doorheen twee uit de kluiten gewassen ramen uit op het winterse sprookjeslandschap buiten. Precies National Geographic, maar dan in het echt. Hier kan ik wel een tijdje gedijen, denk ik.
Het laatste greintje adrenaline weg
Alhoewel? Misschien kan ik toch nog één reden bedenken om m’n knus stulpje te verlaten. Beneden in het resort schuilt er namelijk een parel van een spa: The Lake Spa & Savonian Sauna World, het splinternieuwe wellnesscomplex van Järvisydän. Langs de buitenkant valt het gebouw amper op, aangezien het vakkundig in de natuurlijke omgeving werd geïntegreerd. Langs binnen dan is het complex prachtig afgewerkt met natuurlijke bouwmaterialen. De houten balken, ruwe rotsen en tegels uit natuursteen bezorgen het geheel een authentieke en tevens duurzame uitstraling.
Het laatste greintje adrenaline in m’n lijf moet er al snel het onderspit delven, dankzij de zes sauna’s en het verwarmde binnenzwembad. Durfals kunnen buiten ook een opkikkerende duik nemen in het onverwarmde buitenbad, met fris water dat rechtstreeks uit het Saimaameer komt. Ik daarentegen houd die eer geheel aan mezelf. Eén keer in ijskoud water zwemmen lijkt mij wel voldoende voor vandaag. Even snel onder een frisse douche dan maar en zo gauw het kan weer die poephete sauna in! Dat is toch iets meer mijn dada.
Extra logeertip: Op wandelafstand van Järvisydän Resort ligt het pas in 2021 geopende Kuru Resort, een high end resort met slechts 16 luxueuze villa’s telt dit high end resort. Een televisie hebben de villa’s niet. Die ga je er ook niet missen, als je weet dat je over een kamerbreed panoramisch raam beschikt, waardoor je urenlang naar het feeërieke landschap buiten kan turen. Uiteraard heeft iedere villa ook een privésauna. Maar dé unique selling point van Kuru Resort? Dat is toch wel het exclusieve gastronomische restaurant Solitary, dat onder de culinaire leiding van de gerenommeerde chef Remi Trémouille staat. Het restaurant is enkel toegankelijk voor gasten van dit resort of mits reservatie.
Op safari met de sneeuwscooter
Voor we moe maar voldaan onder de lakens kruipen, wacht ons echter nog één laatste avontuur. Meer nog, de adrenaline wordt tot op de laatste vezel opnieuw uit ons lijf opgevist. Bij Porokylä, een rendierenboerderij vlakbij het Järvisydän Resort, staat een roedel sneeuwscooters ons al brommend op te wachten voor een nachtelijke sneeuwsafari. En ja hoor, opnieuw worden we uitgedost met een speciaal pak. Precies carnaval, vandaag!
Eens vertrokken stuur ik m’n rupsbandenros gezwind over het besneeuwde pad dat op en neer doorheen het bos kronkelt. In het begin moeten we het nog wat rustig aan doen, zodat we niet uit de bocht vliegen. Maar eens we dan het magische Saimaameer opglijden, kunnen we eindelijk plankgas geven.
Vlak voor we opnieuw aan de boerderij aankomen, stoppen we ook nog even aan de weide in het bos om de hongerige rendieren eten te geven. En die zijn best wel gulzig. De volumineuze zak met stro gaat er vlotjes door.
Brandmerken
Eens terug aan de chalet van de boerderij wacht ons dan nog een allerlaatste verrassing. In het knisperende houtvuur op het overdekte terras liggen enkele metalen staven te gloeien. We mogen er om beurt één uit het vuur halen en met de schroeiende stempel op de staaf één van de houten schijfjes op tafel brandmerken.
Na een tiental seconden van roken en sissen haal ik het mijne van de schijf. En wat verschijnt er? De afdruk van een geringelde Saimaarob zowaar! Een mooi souvenir om mee naar huis te nemen. Dit amulet zal mij ongetwijfeld nog vaak doen terug mijmeren naar de wondere winterwereld van het Saimaameer. En ooit kom ik hier eens terug wanneer het zomert, om die Saimaarob toch eens écht te kunnen spotten.
Binnen in de chalet komen we vervolgens weer helemaal tot rust met een kop heerlijk dampend bessensap, geserveerd in een kuksa, een met de hand gesneden houten beker. Iedere Fin heeft er thuis wel zo één liggen. En ook al schrijven we een stuk in de maand januari bij ons bezoek, de kerstboom siert er nog steeds het knusse interieur van de chalet. Helemaal niet zo erg, vind ik. In Finland is het de hele winter lang wel een beetje Kerstmis.
Koffers pakken en wegwezen
Hoe naar het Saimaameer reizen?
Het Saimaameer situeert zich in het zuidoosten van Finland, in de regio Zuid-Savonië. Je moet sowieso via Helsinki passeren om er te geraken. Finnair vliegt er rechtstreeks heen vanuit Brussel, Ryanair vanuit Charleroi. Savonlinna heeft een eigen luchthaven, maar geen vaste lijndiensten.
Vanuit Helsinki kom je er dus het best met de trein of met een (huur)wagen.
Met de trein naar het Saimaameer
Vanuit Helsinki reis je in een goeie 4u met de comfortabele sneltreinen van VR naar Savonlinna, middels een korte overstap in Parikkala. Het regionale dieseltreintje van Parikkala naar Savonlinna stopt eveneens aan het Holiday Resort Harjun Portti (halte Retretti) en vlakbij de Punkaharju Ridge Road en Kruunupuisto (halte Lusto op 3 km).
Om Järvisydän Resort te bereiken, kan je vanuit Helsinki beter naar Mikkeli sporen, een rit die maar 2,5 à 3u in beslag neemt en bovendien rechtstreeks te bereiken is. Järvisydän Resort regelt dan (op aanvraag en tegen betaling) een taxi voor je vanaf het station naar het resort. Of huur ter plekke een wagen (zie verder).
Tip: In de moderne intercitytreinen bevindt er zich een barrijtuig waar je iets te eten of te drinken kan krijgen. Bestel je een koffie, weet dan dat je voor een refill slechts € 1 bijbetaalt! Treintickets zijn in Finland ook niet zo duur, als je ziet wat voor afstand je ermee aflegt.
Extra tip: Reis voor een kleine meerprijs in eerste klasse (Ekstra Class). Je beschikt er over comfortabele zetels, een apart toilet en een koffiehoekje met gratis koffie, thee en water. Bovendien is het er steeds rustig, aangezien er geen doorloopmogelijkheid bestaat doorheen deze afdeling.
Met de wagen naar het Saimaameer
Een (huur)wagen is best wel handig om je rond en eventueel ook naar het Saimaameer te verplaatsen, aangezien het lokale openbaar vervoer er verder nogal karig is. Via Sunny Cars kan je een wagen huren in het centrum van Savonlinna of op de luchthaven van Helsinki. Vanaf de luchthaven van Helsinki is het een kleine 4 uur rijden naar Savonlinna. Houd in de winter wel rekening met besneeuwde wegen.
Overzichtskaart
Deze trip combineren
- Wens je naar het Saimaameer te reizen? Dan kan dat haast niet zonder langs Helsinki te passeren. Maak gewoon van die nood een deugd en verblijd de Finse hoofdstad met een cultureel bezoekje van een paar dagen.
- En als je dan toch naar het zuidoosten van Finland reist, trek nadien dan misschien nog een stukje verder noordwaarts naar het skiresort en nationaal park van Koli.
Met dank aan Visit Savonlinna
0 reacties op “Het Saimaameer in de winter, verre van saai”