De Peloponnesos. Je herinnert het je wellicht nog vaag uit de lessen Aardrijkskunde: Dat zuidelijke aanhangsel dat onderaan het Griekse vasteland bengelt. Maar daar eindigt de kennis over dit fascinerende schiereiland dan ook dikwijls. Geheel onterecht! Terwijl het gros van de buitenlandse bezoekers in drommen de Griekse eilanden bestormt, vergeet men vaak wat voor pracht en praal Griekenland nog meer in petto heeft op haar vasteland. En om dat te bewijzen, trek ik samen met een dozijn reisprofessionals op een snuffelende studiereis doorheen de Peloponnesos. In een opzwepende Sirtaki dansen we zo van het onherbergzame binnenland van Arcadië naar de oogverblindende zuidwestkust nabij de Baai van Navarino. Een episch reisverhaal buiten de gebaande paden, met een topcast van haast onvindbare kloosters, fabelachtige zandstranden en idyllische vissersdorpjes.
Eerst even een kleine nuance: Eigenlijk speelde de Peloponnesos haar ‘schier’ in de term ‘schiereiland’ al een tijdje kwijt, sinds het eind 19e eeuw onherroepelijk van de Balkan losgerukt werd door het zes kilometer lange Kanaal van Korinthe. Precies of de 70 meter diepe kloof, met zijn nagenoeg verticale rotswanden, ongebreideld geslagen werd door de allesvernietigende bliksemschichten van oppergod Zeus. Wellicht op een dag dat hij iets verkeerds gegeten had, of zo. De werkelijkheid is helaas iets minder episch… De artificiële waterweg kwam er namelijk als maritieme shortcut tussen de Egeïsche en Ionische Zee, zodat schepen niet langer meer om de Peloponnesos heen moesten varen.
“Precies of de 70 meter diepe kloof, met zijn nagenoeg verticale rotswanden, ongebreideld geslagen werd door de allesvernietigende bliksemschichten van oppergod Zeus.”
Op weg van Athene naar de Peloponnesos zetten wij er met ons curieus collectief, onder leiding van Griekse held Antonis (zie ‘Athene in een Notendop’ en ‘De Atheense Rivièra: In de Ban van Posseidon’), de minibus alvast even opzij om dit ingenieus staaltje van civiele bouwkunde te inspecteren. Nieuwsgierig strompel ik de bus uit en slenter met enigszins knikkende knieën de brug over de zee-engte op. Een gapende 70 meter lager vaart net een zeiljacht onder mijn voeten door. Met nauwkeurige precisie navigeert het plezierbootje zich pruttelend een weg tussen de twee steile muren van grind en leem en vaart wat verderop dan een metalen vakwerkbrug onderdoor. Wie in 2020 het populaire televisieprogramma ‘De Mol’ bekeek, zal deze in onbruik geraakte spoorwegbrug ongetwijfeld nog herkennen van de proef met het bungeejumpen. Een activiteit die wij hier gelukkig niet aan onze rekker hebben vandaag.
Na een half uurtje ter plaatse spurten we er als de bliksem weer vandoor en vervolgen we onze trip dwars door de Peloponnesos. Ter hoogte van de stad Tripoli – niét de Libische hoofdstad voor alle duidelijkheid – verlaten we de snelweg en slalommen we met veel draaien en keren het bergachtige hart van de regio Arcadië in. Het levert ons het ene vergezicht na het andere op. De ooohs en aaahs stapelen zich in de bus al snel op als een hoop versgebakken pannenkoeken. Niet veel later bollen we Stemnitsa binnen, een schilderachtig bergdorpje bezaaid met historische huizen uit grijze natuursteen, bedekt met oranjerode dakpannen. Een knappe klokkentoren domineert er het lommerrijke dorpsplein en laat zich sfeervol omhelzen door enkele uitnodigende terrasjes. We ontmoeten er de lokale gids Dimitri, die ons op een korte rondleiding doorheen dit idyllische dorpje trakteert. In het Folkloremuseum krijgen we zo aan de hand van enkele nagebootste, huishoudelijke tafereeltjes een inkijk op hoe het leven er hier honderd jaar geleden wel uitzag. En bij Arbaroriza Patisserie (Αρμπαρόριζα Ζαχαρουργείο), een bescheiden banketbakkerijtje dat door moeder en dochter gerund wordt, hebben we de eer en het genoegen om van hun overheerlijke melomakarona te proeven: Griekse honingkoekjes die hier artisanaal en vooral met veel liefde gefabriceerd worden.
Tibetaans klooster
De weelderig groene bergen van Arcadië zijn overigens ook erg in trek bij sportievelingen. Om ongestoord te gaan hiken in volle natuur bijvoorbeeld. Stemnitsa markeert bovendien het startpunt van de 75 kilometer lange ‘Menalon Trail’. De eerste etappe tot Dimitsana doorklieft onder meer de verbluffende Lousioskloof, met tegen diens flanken het merkwaardige ‘Klooster van Johannes de Doper’. Moni Timíou Prodrómou (Μονή Τιμίου Προδρόμου) in het Grieks. Dit mysterieuze klooster is in principe enkel te voet bereikbaar over een eeuwenoud ezelspad vanuit Stemnitsa. Wij spelen echter wat vals en pikken pas in vanaf het kerkje van de ‘Gedaanteverandering van Christus’ (Μεταμόρφωση του Σωτήρος). Maar eer we de resterende 750 meter tot het klooster aanvatten, gluren we eerst nog even achter het schattige kerkje om ons er te vergapen aan een fenomenaal uitzicht over de kloof, met 300 meter lager de glasheldere Lousiosrivier die zich met brute kracht een weg naar beneden buldert.
“Dit Grieks-Orthodoxe convent plakt als een Tibetaans klooster spectaculair tegen een loodrechte rotswand.”
Na wat stijgen en dalen in een verzengende hitte is het dan zover! Het klooster in casu openbaart zich nu van achter een rotswand als een Heilige Maagd Maria aan onze fel bezwete lijven. Dit Grieks-Orthodoxe convent plakt net zoals een Tibetaans klooster spectaculair tegen een loodrechte rotswand en ligt zodanig goed in de Lousioskloof verscholen dat zelfs het merendeel van de toeristische reisgidsen er het bestaan (nog) niet van afweet. Maar wij wel, en jullie nu dus ook. Maar beloof me dat je dit tussen ons houdt! Nog hooguit een vijftiental monniken zou hier wonen, al is er op het eerste zicht geen levende ziel te bespeuren. We wikkelen een schort rond onze blote benen en sluipen het klooster binnen zonder bellen. En dan daagt ineens uit het niets een grijs bebaarde monnik in zwarte gewaden op. Niet om ons een preek te bezorgen, wél om ons vriendelijk te inviteren voor een dampende beker pittige koffie, vergezeld van een zeemzoet brokje lokum. Een hemelse ervaring!
Ω-Beach
Daags nadien, morgenstond op de Peloponnesos. Fris uitgeslapen ontwaak ik in een riante hotelkamer met zicht op de Ionische Zee. We bevinden ons niet langer in de woeste bergen van Arcadië, maar aan de beminnelijke kust van Messenië, de zuidwestelijke hoeksteen van de Peloponnesos. En de luxueuze kamer? Die behoort tot ‘The Westin Costa Navarino’, een onberispelijk vijfsterrenresort waar we de avond voordien incheckten. Met een royaal ontbijt achter de kiezen huppelen we weer vol energie naar de minibus. Antonis staat ons er al met enig Grieks ongeduld op te wachten. Eerste stop: het onwaarschijnlijk mooie Voidokilia Beach. Dit hagelwitte zandstrand krult zich in de vorm van een ‘Ω’ rond een azuurblauwe inham en damt op natuurlijke wijze de achterliggende Lagune van Gialova af van de Ionische Zee. De lagune is een beschermd natuurgebied, waar migrerende vogels al eens een plaspauze durven inlassen tijdens hun trek van Europa naar Afrika, en omgekeerd. Zelfs zalmroze flamingo’s tekenen hier van tijd tot tijd present. Vogelliefhebbers zullen hier dus zeker aan hun trekken komen. Schrik in dat geval trouwens niet wanneer je door de verrekijker ineens andere vogeltjes in het vizier krijgt. Voidokilia Beach schijnt nogal populair te zijn bij naturisten…
“Eerste stop: het onwaarschijnlijk mooie Voidokilia Beach.”
Wij houden onze kleren voorbeeldig aan en cruisen met de minibus verder om de beeldige Baai van Navarino heen. Hoe vredig de baai er nu ook bij ligt, in 1827 was dit stukje paradijs nog het toneel van een bloederige zeeslag in de strijd om de Griekse onafhankelijkheid. Een geallieerde vloot van Franse, Britse en Russische zeilschepen knalde er toen zonder pardon het gros van de Turks-Egyptische armada naar de zeebodem. Het conflict luidde zo stilaan de ondergang van de Ottomaanse bezetting in, wat de weg naar een zelfstandige Griekse staat opende. Via het vissersdorpje Pylos, dat fabelachtig uitkijkt over de Baai van Navarino, karren we nu verder naar Methoni. Dit slaperige stadje op de zuidwestelijke punt van Messenië kan teren op knusse pleinen met aanlokkelijke terrasjes, een uitgestrekt zandstrand en een pittoresk haventje met visserssloepen die dansend op en neer dobberen op het ritme van de zee. Maar het zijn toch vooral de ruïnes van een Venetiaans fort uit 1209 die er de show stelen. Het loont zeker de moeite om de middeleeuwse restanten op de landtong in zee eens te bezoeken. Al is het maar voor het fenomenale panorama over Methoni en de bijhorende baai.
Tzatziki
‘s Avonds zijn we voor het diner uitgenodigd in een charmant vakantiehuisje, dat zich waanzinnig mooi op een helling hoog boven de Baai van Navarino verschanst. Maar ditmaal schuiven we niet zomaar onze voeten onder tafel. Zodra we het gezellige stulpje betreden, krijgen we elk een keukenschort toegeworpen door twee lieftallige ‘mama’s’ uit de streek. Er staat ons immers een heuse kookworkshop met authentieke recepten uit Messenië te wachten. “Kalispèra,” verwelkomen de kranige dames ons vanachter het keukenaanrecht. Zelf verstaan zij geen bal Engels en wij geen jota Grieks, maar met de nodige gebaren geraken we er ook wel. En anders is Antonis er nog om te tolken. Als rasechte sous-chefs slaat iedereen aan het kokerellen, onder streng toezicht van beide ‘mitera’s’. Ikzelf ontferm mij vol toewijding over de hilopites – traditionele Griekse noedels – en het brouwen van een frisse yoghurtsaus: tzatziki. Al een geluk dat we een keukenschort aangesjord hebben, want de ingrediënten vliegen met momenten alle richtingen uit.
“Zodra we het gezellige stulpje betreden, krijgen we elk een keukenschort toegeworpen door twee lieftallige ‘mama’s’ uit de streek.”
Binnen de kortste keren vult de eettafel zich met verrukkelijke gerechten als gemarineerde kip in tomatensaus, de hilopites, kolokithopita (taart van geraspte courgette), lalaggides (Griekse pannenkoeken) en nog zoveel meer. Na de noeste arbeid mogen we dan eindelijk aan tafel en met veel smaak onze eigen creaties degusteren. Vanzelfsprekend is vooral de tzatziki daarbij een culinaire hoogvlieger… Ook de wijn vloeit er vlotjes door, gevolgd door de traditionele ouzo als digestief. Het duurt dan ook niet lang, of onze Griekse gastvrouwen zetten buiten op het terras een swingende Sirtaki in gang. Zelfs stijve hark Antonis kan zich nog moeilijk bedwingen om enkele bescheiden danspasjes te placeren. Het zou van onze laatste avond in Griekenland alvast een memorabel moment maken. En boven de Baai van Navarino is en plus een sprookjesachtige zonsondergang in de maak, de kroon op het werk van een epische trip doorheen de Peloponnesos. Daar kunnen wij alleen nog maar op klinken. Met ouzo. Yamas!
Logeren
Wij verbleven aan de Ionische kust bij het iconische vijfsterrenresort ‘The Westin Costa Navarino‘. Een iets budgetvriendelijker alternatief zijn de twee kleinschalige driesterrenhotels Achilles en Achilles Hill in Methoni, die elk door broer en zus uitgebaat worden.
The Westin Costa Navarino
Onberispelijk vijfsterrenresort in Messenië, aan de lieftallige Ionische kust van de Peloponnesos (Griekenland)
Lees meer
Achilles / Achilles Hill
Twee kleinschalige, familiaal gerunde driesterrenhotels in het charmante kuststadje Methoni (Peloponnesos, Griekenland)
Lees meer
Deze trip arrangeren
Erheen
De internationale luchthaven van Athene ligt met de wagen op ruim 300 km van de Baai van Navarino, wat zo’n 3 à 4 uur rijden betekent. Zowel Aegean Airlines als Brussels Airlines onderhouden meermaals per dag een rechtstreekse verbinding vanuit Brussel. Ook Ryanair vliegt naar Athene, maar dan vanuit Charleroi. De vluchtduur bedraagt ongeveer drie uur. De minuscule luchthaven van Kalamata ligt dan met 45 kilometer afstand een stuk dichterbij, maar heeft sinds 2020 spijtig genoeg zijn rechtstreekse verbinding met Brussel verloren. Je kan wel nog steeds vlot met Aegean Airlines van Brussel naar Kalamata vliegen, mits een overstap in Athene.
Vervoer ter plaatse
Een huurwagen is een must, indien je Messenië en Arcadië uitgebreid wil verkennen. Je kan die huren op de luchthaven van Kalamata, of op de luchthaven van Athene. Het centrum van Athene ligt zo’n 275 km van de Baai van Navarino, wat je rechtstreeks en zonder stoppen zo’n 3,5 uur aan rittijd kost. De splinternieuwe autosnelwegen liggen er onberispelijk bij, maar je dient er wel tol voor te betalen. Keerzijde van de medaille zijn de lokale wegen, die er soms erg slecht kunnen bijliggen op de Peloponnesos. Kom je van Athene, dan kan je op een efficiënte manier een tussenstop aan het Kanaal van Korinthe en in Stemnitsa inlassen.
Cultuur & natuur
Voor een bezoek aan het Kanaal van Korinthe neem je afrit 9 (Loutraki) of 10 (Epidavros) op de A8-autosnelweg van Athene naar Korinthe. Vanuit de hoofdstad is dit een uurtje rijden. Er is een kleine parking naast het Eko-tankstation, waar je ook een winkeltje met versnaperingen en toiletten vindt.
Het Folkloremuseum van Stemnitsa bevindt zich in een huisje bij het binnenrijden van het dorp, komende van Tripoli. Een ticket voor een volwassene kost 1 Euro. Open van woensdag t.e.m. zondag van 10u tot 13u, in het weekend tot 14u. Meer info: stemnitsamuseum.gr (enkel in het Grieks).
Het spectaculaire ‘Klooster van Johannes de Doper’ (Moni Timíou Prodrómou / Μονή Τιμίου Προδρόμου) ligt iets buiten Stemnitsa. Je kan er dagelijks op de koffie bij de monniken, maar niet ‘s namiddags tussen 13u en 17u. Zowel mannen als vrouwen zijn er welkom (niet altijd een evidentie in Griekenland), al dienen benen en schouders bedekt te zijn. Op het pleintje aan de ingang hangen schorten om je benen te bedekken. Met de wagen kan je het klooster tot op 750 meter naderen door tot aan het kerkje van de ‘Gedaanteverandering van Christus’ (Μεταμόρφωση του Σωτήρος) te rijden. De weg erheen is wel in erg slechte staat en bevat veel putten en haarspeldbochten. Wie over een fysiek goede conditie beschikt, kan de tocht ook te voet vanuit Stemnitsa aanvatten, over het eeuwenoude ezelspad (10 km heen en terug). Je volgt hierbij het eerste stuk van de ‘Menalon Trail’, aangeduid met 
. Een andere mogelijkheid is om met de wagen naar de Lousiosrivier af te dalen, tot bij de ruïnes van de oudheidkundige stad Gortys. Volg vanaf hier de glasheldere rivier doorheen de kloof tot aan het klooster (ruim 3 km heen en terug).
De ‘Menalon Trail’ is 75 km lang en bestaat uit 8 etappes. Het startpunt ligt in Stemnitsa, het einde in Lagkadia (menalontrail.eu). Ook rond Stemnitsa beschik je over heel wat mogelijkheden om door de natuur rond te trekken, waaronder de eerder besproken bedevaart naar het ‘Klooster van Johannes de Doper’. Voor meer info kan je bij Dimitri terecht, die in Stemnitsa de souvenirwinkel annex toeristische dienst uitbaat.
Toegang tot het Venetiaans Fort van Methoni kost 2 Euro per persoon. Dagelijks open van 8u30 tot 20u, gesloten op dinsdag.
Degusteren
In Stemnitsa gingen wij lunchen bij taverne Sarakiniotis (Σαρακινιώτης ταβέρνα), in de schaduw van de klokkentoren op het dorpsplein. We kregen er heerlijke, maar volumineuze porties met Griekse salade en een mals stuk lamsvlees geserveerd. Reken voldoende tijd in, want voor de Grieken is eten vaak al een dagactiviteit op zich. Voor heerlijke visgerechten schuif je je voeten onder tafel bij Poseidona, aan de kades van het vissersdorpje Pylos. Er is een erg mooi terras met formidabel uitzicht over de Baai van Navarino. Carnivoren dan komen helemaal aan hun trekken bij het grillrestaurant The Flame. Dit stijlvolle restaurant huist in het clubhuis van de golfclub die bij het resort ‘The Westin Costa Navarino hoort’. Je kijkt er magistraal uit over de omliggende golfterreinen, terwijl je voortreffelijk gegrilde steaks naar binnen werkt. De kookworkshop ‘Messinian Authenticity’ ten laatste behoort tot één van de culinaire toppers van ‘The Westin Costa Navarino’ en is een absolute aanrader voor wie de lokale keuken wat beter wil leren kennen!
Deze trip combineren
Voor je naar de Peloponnesos trekt, kan je eventueel ook een bezoek aan de Griekse hoofdstad Athene inplannen.
Congé à volonté
0 reacties op “Een Epos over de Peleponnesos”